Ο κάθε ένας από εμάς, συχνά θαρρεί πως είναι μόνος του σε αυτή την πορεία προς την επιστροφή. Και αυτή η αίσθηση μοναξιάς συχνά είναι αρκετή για να μας κάνει να παραιτηθούμε από τον αγώνα. Είναι όμως αλήθεια; Είσαι όντως μόνος;
Σαν ένας άλλος Οδυσσέας είμαστε. Κι εσύ, κι εγώ. Ταξιδεύουμε. Άλλοι πάμε πιο αργά, άλλοι πιο γρήγορα. Όμως όλοι λαχταράμε κάπου βαθιά να επιστρέψουμε σπίτι μας. Στην πρωταρχική μας ουσία.
Μέχρι τότε, μοιάζουμε με πλανήτες, που από εμπειρία σε εμπειρία, από στιγμές σε στιγμές, περνάμε τα στάδια της δίκης μας Οδύσσειας. Οι καρποί στο νησί των λωτοφαγων, μας κάνουν να ξεχνάμε, οι σειρήνες μας μαγεύουν σπρώχνοντας μας μακριά από την βαρύτητα. Ένας χώρος νοσταλγίας – το άλγος του νόστου – ο πόνος που φέρει η αγωνία για την εσωτερική μας πατρίδα. Για την επιστροφή στην πηγή. Κι εγώ κι εσύ όμως, περισσότερο από το ίδιο το ταξίδι, αυτό που διακαώς ποθούμε είναι το μοίρασμα και το μαζί.
Γιατί τι να την κάνω την δόξα της υπέρβασης, την μάχη της συμφιλίωσης ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι μου, δίχως αποδοχή και αγάπη; Γιατί ο άνθρωπος αισθάνεται πως αξίζει να υπάρχει, μονάχα όταν βρίσκει μια θέση μέσα στις ζωες των άλλων!
Άναψε τώρα ένα μικρό κερί μες την καρδιά σου και αφέσου. Αφέσου στην ροή και το γαργαλητό εκείνο που τώρα νιώθει η ψυχή σου, για το σκοτάδι και το φως, που μπροστά σου και μέσα σου, ζητά να φανερωθεί…